Quintra (35): "Volgens anderen moest ik gewoon een knop omzetten."
Lees eerst het ervaringsverhaal van Quintra, hieronder volgt haar herstelverhaal.
Mijn zoektocht had gelukkig resultaat. Via vrienden en familie vond ik informatie en zocht ik specifiek naar mogelijkheden waar ik me goed bij voelde. Zo ontdekte ik auratherapie. Deze therapie heeft mij het meest geholpen. Vraag me niet waarom, want ik ben doorgaans behoorlijk rationeel, maar ik voelde me gewoon zoveel beter na een sessie. En omdat deze therapeut ook hele concrete suggesties bood voor acties die ik tussen de sessies door kon ondernemen, had ik echt het gevoel dat ik vooruitgang boekte.
Daarnaast deed ik vaak meditaties en volgde ik online podcasts. Deze podcasts gingen over het doorbreken van gedachtenpatronen bij angstaanvallen. De meditatiesessies en de podcasts waren voor mij heel nuttig, met name om aan de slag te gaan met de symptomen. Beide herstelmogelijkheden hielpen mij om te ontspannen en om een angstaanval te doorbreken. Dit heeft uiteindelijk geholpen om het gevoel van controle over mezelf terug te krijgen, want dat was ik vrijwel helemaal kwijt. Ook heb ik een psycholoog geraadpleegd die gespecialiseerd was in alles rondom zwangerschap en geboorte, waaronder een postpartum depressie. Die sessies waren voor mij ijkpunten en een bevestiging dat het langzaam maar zeker beter met mij ging. Door de afspraken met de bedrijfsarts – ik heb in deze periode acht maanden niet gewerkt – zag ik vooruitgang. Het was allemaal nieuw voor mij, want ik was in de jaren daarvoor nooit een dag ziek geweest.
Bijna bijna elke dag van de week had ik wel wat te doen en was ik druk en actief bezig met werken aan mijn herstel. Ik moet wel zeggen dat dit typisch is voor mij: ik ben een bezig bijtje en als er een probleem is, dan duik ik daar graag volledig en met al mijn energie in. Deze aanpak past dus bij mij, maar ik zou het niet iedereen aanraden.
Iets dat ik echt naast me neer heb moeten leggen, waren de goedbedoelde adviezen en reacties van mensen die werkelijk geen idee hadden waar ik doorheen ging. Van het welbekende 'Ach meid, doe het nou even rustig aan, een kind op de wereld zetten is ook niet niks' en het 'De knop moet even om, even doorbijten' tot mensen die echt niet wisten wat ze met me aanmoesten. Soms resulteerde dit in het maar blijven doorratelen over irrelevante zaken, mij proberen op te vrolijken en helaas ook in dat ik niets meer van mensen hoorde. Ik dacht dat het mijn vrienden waren.
Ik denk dat het onderwerp depressie in algemene zin nog zo in de taboesfeer zit dat mensen het soms gewoon eng vinden. Deze ervaring heeft namelijk veel impact op mijn leven. Ik denk meer na over de zin van het leven en vind het belangrijker om iets terug te doen voor de maatschappij in plaats van alleen maar geld te verdienen en carriere te maken. Ook heb ik een boek geschreven over mijn ervaring zodat dit wellicht anderen in een soortgelijke situatie steun kan bieden en te weten dat ze niet alleen zijn. Omdat ik er van overtuigd ben dat als we met z'n allen meer open zijn over depressie en angststoornissen, het collectief lijden van patiënten verminderd wordt en het begrip van anderen groeit, probeer ik rond dit thema zoveel mogelijk bewustzijn te creëren via publicaties, sociale media en op de werkvloer als leidinggevende.
Er komt geen derde kindje, vanwege de kans op een gelijke of nog heftigere ervaring. Ik weet serieus niet of ik dat zou overleven, want ik heb een aantal keren dichtbij zelfmoord gestaan. We hebben twee gezonde kinderen en dat is een hele zegen. Als alternatief hebben mijn man en ik besloten om zes maanden te gaan reizen met onze kinderen. We wonen nu in Australië en zullen over een aantal jaren terugkeren naar Nederland. Tussen deze twee levens in willen we graag een sabattical met ons gezin. Deze tijd is zo belangrijk voor mij, want in beide periodes van de zwangerschapsverlof waar ik had gehoopt om heerlijk te genieten en een band op te bouwen met mijn kinderen, heb ik me zo ontzettend ellendig gevoeld.
Ik wil zo graag - voordat mijn kinderen pubers zijn - nog die 'quality-time' met ze doorbrengen. Dan kan ik voor mezelf deze hele periode goed afsluiten en hebben we als gezin een onvergetelijke ervaring waar we de rest van ons leven met veel plezier op terug kunnen kijken.
Over die hele periode heeft Quintra Rijnders het boek 'Er was eens een zwarte wolk' geschreven.
Wat betreft de lijst met klachten herken ik er erg veel. Van deze vijf had ik het meeste last:
- Slecht slapen
- Weinig eetlust
- Gedachten niet kunnen stoppen
- Angstig zijn
- Suicidegedachten